Het vele werken en de vele taken die ik maar aanpakte en de hoeveelheid stress wat deze zwangerschap meebracht en ik helaas niet goed kan uitte. Gaf een gigantische aanslag fysiek en ik kwam thuis te zitten. Ernstige rugklachten pijn in de bekken en bam daar zat ik dan 19 weken zwanger. Gelukkig net de 20 weken echo gehad paar dagen ervoor. 

Bij een bezoek aan de fysio word mij gezegd dat deze klachten alleen maar erger zullen worden gedurende de zwangerschap en bij onvoldoende luistereren naar deze signalen naar de zwangerschap nog een langer beloop kan hebben. SHIT Er word zelfs gesproken om extra hulp in huis te gaan regelen, en extra ondersteuning met Bram. 

Woow dit kon er ook nog wel bij op de bucketlist van deze horor zwangerschap. en de angst die direct ontstaat want alleen thuis zijn is een trigger dat ik mijn emoties zichtbaar voel en er minder controle over heb. 

Omdat de stress mijn rug zoveel heeft geblokeerd durft de fysiotherapeut de eerste keer niks te doen, ik word naar huis gestuurd met volledig rust en de bovenstaande adviesen. Veel plat en weinig tot niks doen. WAT een straf. 

Thuis ben ik creatief en weet ik alsnog veel te kunnen werken en stort mij daar maar liggend op en ik neem het advies te harte en regel extra hulp en visite om de eerste week door te komen. 

Wanneer ik donderdag's mijn vader zie en wij uiteraard afstand houden van elkaar zoals wij dit al een jaar doen inmiddels kwam toch ook het virus corona binnen. Hij kreeg op zaterdag een positieve uitslag en doordat wij bij hem waren geweest moesten wij in quarantaine en konden wij alle drie dinsdags testen. 

Je raad het al! Alle drie positief. 

Ook deze konden we weer toevoegen! VINK. 

Maar waarom moest het uitgerekend nu, nu deze periode dat ik de gyneacoloog, verloskundige, psycholoog en de fysio zoooo hard nodig had. het termijn dat wij Saartje verloren de preciese weken en dagen kwamen dichterbij. En nu moest ik alle afspraken annuleren. Ik heb gehuild dat wil je niet weten ik voelde me machteloos boos gefrustreerd en ontzettend eenzaam in deze isolatie. Ondanks dat de mannen ook positief waren lag ik veel op bed want de klachten fysiek in combinatie met corona waren heftig. 

Gelukkig belde de psycholoog wel op en heb ik weer gigantische gehuild het eerste wat zij zei was: Sabrina wat heb jij nu toch juist zo hard de bevestiging nodig dat het goed gaat in je buik. En jaa dat was precies wat ik nodig had en niet kreeg. Ik moest hier alleen doorheen. Gelukkig had Harm relatief weinig klachten en maakte voor mij de kinderkamer in een record tijd af. Maar toch moest ik door deze hel. 

De aandacht voor ons nam af want iedereen heeft het druk en een eigen leven.  Ik voelde me echt alleen, ook omdat ik niemand kon zien in die tijd. Toen mijn vader ernstig ziek werd en opgenomen moest worden trok ik het helemaal niet. Maar het was erg dubbel. Ene kant werd mijn vader aan de andere kant van NL opgenomen waardoor ik er niet voor hem kon zijn wij die in isolatie zaten en ik die echt super verdrietig en eenzaam was in deze tijd. 

Doordat mijn vader daar kwam te liggen ging alle aandacht naar hem, het enige wat wij hoorde was hoe is het met je vader. Dat frustreerde mij want voor hem werd in ieder geval gezorgd maar wie zorgde er eigenlijk buiten Harm om voor mij? 

Het klinkt misschien egoistische en zo bedoel ik het niet maar het heeft mij gekwetst en pijn gedaan. Juist in de periode dat ik hoopte dat er begrip zou zijn voor ons.  

Gelukkig herstelde wij vrij snel en kon ik weer mijn afspraken hervatten ondanks dat dat nog even onzeker was maar naar een spoedafspraak bij de huisarts mocht ook ik uit isolatie. Het eerste wat wij gedaan hebben is naar de oesterdam gereden ik moest even de rust van de zee zien. Fysiek was dit uiteraard veel te belastend dus ik liep 100 meter naar een steen en ben gaan zitten. Maar de rust de frisse lucht en vooral mijn gezin deden mij goed en ik krabbelde langzaam op. 

Bram werd het weekend naar onze isolatie 5 en doordat wij corona hadden gehad en ondanks dat de GGD besloot dat wij uit quarantaine mochten werd er veel afgebeld en er was al veel afgebeld op voorhand. Ondanks het kleine clubje lieve mensen hebben wij toch Bram zijn verjaardag gevierd en hebben wij het ventje in het zonnetje gezet. Het heeft ons wel gekwetst want leg het een kind van 5 maar uit dat er geen feest is zoals wij dit ieder jaar wel hebben gedaan. Gelukkig hebben wij wel een geweldig kinderfeestje georganiseerd voor Bram die hij nooit meer gaat vergeten! Super om op zo moment je kind te zien stralen. 

Hij is en blijft diegene die het dragelijk maakt en voor leuke momenten in huis zorgt! Want genieten en plezier is erg veranderd naar het overlijden van Saartje. De zorgeloze ouders die wij toen waren zijn wij helaas niet meer. Maar gelukkig brengt Bram wel de benodige geluksmomentjes in huis.