Daar ben je dan als kersvers gezin thuis met je prachtig mooie stil geboren dochter voor wie het leven niet zo mocht zijn.

In het ziekenhuis de dag van de bevalling een gesprek gehad met de verloskundig super lieve belgische dame, ik kon haar nog van de bevalling van Bram. We bespraken alles met haar en konden alles vragen, zo kwam het onderwerp aan bod wat als Saartje geboren is willen wij visite, en laten we het toe dat mensen afscheid mogen komen nemen van onze dochter. Mijn gevoel zei direct NEE het is onze dochter en niet van de hele wereld niemand mag haar zien ze is kwetsbaar teer en zo van ons. De verloskundige vertelde mij dat ik andere ook de kans moest gunnen om afscheid te nemen van hun, kleindochter, nichtje en 💕 hartsvriendinnetje. Ik was boos en het er zeker niet mee eens. 

Naar mate de dag verstreek van de bevalling en wij het over een uitvaart begonnen te hebben kwamen de wijze woorden nog eens langs in mijn gedachten. Wie wilde we dan bij de uitvaart hebben? Het liefst deed ik het met zijn drietjes, maarja wat als ik instort wie vangt Bram dan op. Okee het lijstje werd langer ouders er maar bij... dat vonden we te intiem en besloten dat onze broers mijn drie bikkels waarvan ik er twee kado kreeg toen mijn vader opnieuw trouwde, Harm zijn broer en de aanhang van de mannen. 14 personen, dit was genoeg. We hadden de zaal kunnen vullen maar dit was zo intiem. 

Tjaa wie laat je dan afscheid nemen van je kwetsbare tere meisje... 

We hebben besloten dat de mensen die uitgenodigd waren de kans kregen om afscheid te nemen, niks moest maar de opa’s en oma’s zijn allemaal geweest en tante Sam van Saartje. 

Mijn drie liefste vriendinnen kwamen langs, Lieke, Mandy en Femke met haar man Niels. Verder zou ik later de foto’s delen met diegene die het aankon om haar te zien. 

Het was fijn zoveel aanloop tot de dag van de uitvaart was het dagelijks een drukte in huis, veel leven. Niet alleen mensen kwamen afscheid nemen ik was een kraamvrouw dus de verloskundige kwam langs. Dela kwam nog 1 keer controleren waren echt geen leuke dames, heb ze ook weggejaagd 😂 met hun niet tactvolle waarschijnlijk goedbedoelde reacties op mijn emoties. De bloemenjongen kwam om de bloemetjes te bestellen. Zo werden onze dagen gevuld. 

Zoveeel liefde in ons huis waardoor wij de kracht hadden dit als gezin te doen, er werd gehuild er werd gelachen en werden grapjes gemaakt en we waren bloedserieus. O wat was het fijn om geen woorden te hoeven gebruiken maar zo intens samen te kunnen zijn. Ik had een zeer wisselend humeur en iedereen accepteerde het, vond ik het genoeg ronde ik de visite af. Alles liep zoals ik het wilde en had de touwtjes stevig in mijn handen, Harm steunde mij hier volledig in en zag precies wanneer het genoeg was voor mij. Tevens de afspraak dat ik Saartje zou laten zien en het mandje open zou maken. Ik wilde eerst rust in huis dan gelijk bij binnenkomst hoppaaa hier is Saartje. De sfeer werd al zo beladen gemaakt omdat iedereen verdrietig toch wel zenuwachtig binnen kwam. Zodra dat ijs gebroken was, was ik bereid mijn schatje te laten zien. 

Bram en Harm speelde veel buiten met het fietsje waardoor ik bijzondere momenten had met Saartje, verhaaltje vertellen liedjes gezongen en zo ontzettend van je genoten. S’avonds sloot ik je mandje zodat de koelte bij je bleef en je zo lang mogelijk mooi zou zijn zodat je bij ons kon blijven. 

Dag voor de uitvaart kwam er niemand dit was onze dag als gezin, laatste dingen regelen en we hebben met zijn drietjes Saartje voor de laatste keer overgelegd in het witte omslagdoekje vanuit het ziekenhuis, het vrolijke wilde wij graag behouden omdat die zo mooi was en precies zoals jij, kussen in het mandje hebben we met roze stof bekleed en heb je verder toegedekt, intens geknuffeld en flinke tranen over Saartje laten rollen. Prachtig om dit als gezin gedaan te kunnen hebben. Zelfs de hond Kees wilde nog wel even ruiken. Zo konden we allemaal weer een stukje afscheid nemen. Weer een stukje loslaten. Saartje was er ook aan toe, ze veranderde en het was voor ons duidelijk dat het afscheid dichtbij was. Hoe graag ik haar ook onwijs dicht fysiek bij me had willen houden kwam het moment dichterbij dat we haar echt los moesten gaan laten.