Dit is het moeilijkste stuk wat ik ga schrijven, het gaat namelijk over Bram.

Zoals ik al schreef in het voorstel stukje een positief vrolijk mannetje wat het leven lachend tegemoet gaat, zelden verdrietig en is een behoorlijk slim knulletje voor zijn leeftijd. Net 2 jaar en nu al de confrontatie met de dood, en wel de dood van zijn zusje. Hoe hard en oneerlijk, onwerkelijk. 

Hoe pak je dit als ouders aan en hoe vertellen wij het een kind van 2 jaar, helaas is daar geen geschreven handleiding voor. Of tips waar doe je goed aan, ook vanwege eigen verdriet hij voelt het namelijk haarfijn aan. 

18 april toen wij Bram ophaalde bij oma, vroeg Bram mama huilen kusje. Nog maar niks gezegd en naar huis gegaan, Bram ging slapen en wij konden praten hoe we dit aan wilde gaan pakken met Bram. S’avonds toen Bram naar bed moest begon het ritueeltje die hij bedacht had met ons: luisteren en een kusje op mama’s buik. Dit keer gebeurde dat dus ook en dat was het moment om het te vertellen we zijn eerlijk geweest omdat wij dat belangrijk vinden in onze opvoeding naar Bram toe. Liever dat hij het van ons hoort dan via de visite erachter moet komen. 

Ik vertelde het als volgt: Bram dit is de laatste keer dat je naar zusje kan luisteren, vanaf morgen zal zus niet meer in mama’s buik zijn maar word zij een sterretje net zoals in jou bed die mooie sterretjes die lichtjes geven.

Bram was stil en luisterde aandachtig en ging super teder en lief zonder boevenstreken luisteren en gaf de allerliefste kusje die hij maar kon geven. Hij mocht met zijn eigen konijn en zus konijn gaan slapen super trots viel hij in slaap. Was de gehele nacht wel onrustig veel huilen. Heeft ook samen met mama intens gehuild, mama’s tranen liepen over Bram zijn gezichtje en het kind hield me stevig vast. 

De volgende ochtend gaf hij zelf de roze konijn terug want die moest mee met zus. Bram ging naar Patricia, ze stuurde me de hele dag wat foto’s door waardoor het voor mij dragelijk werd tussen alle zware kost door. 

Bram mocht met zijn grote vriend Opa pannenkoekjes eten bij het appeltje en kwamen daarna naar mij in het ziekenhuis. Expres de afdeling afgevlucht dat hij mij niet in het bed zou zien. Hoe je op dat soort momenten zo intens kan genieten van je boef. Geen aandacht voor mijn ouders maar puur en alleen voor Bram. 

Hij had de tijd van zijn leven bij opa en oma en het was feest, vertelde zelfs tegen oma dat ze eten moest gaan maken haha. Hoe bedoel je bijdehand 😉

Zaterdag kwam Bram weer thuis, verlegen en dicht bij opa kwam hij de huiskamer in. Voelde dat er wat was maar kon het niet plaatsten wat. Uiteindelijk vloog hij gelukkig in mijn armen 😍 hij keek regelmatig naar de box en riep dan mama huisje (mandje van Saartje). Toen Opa wilde kijken kon Bram zijn nieuwschierigheid niet meer bedwingen, angst slokte mijn adem weg en ik stond stijf aan de grond genageld. WAT doe je, ik besefte me namelijk echt wel wat je je zoon van 2 laat zien. Bram schrok en wilde weg ging spelen en keek er niet naar om. Toen iedereen weer weg was en het rustig was in huis pakte hij het krukje, bij de box gezet klom erop en ging zijn zus toch maar eens even goed bekijken. Pakje het hartje en de konijn en legde deze goed. Toen was het ijs gebroken en ging wanneer visite wilde kijken even uitleggen dat daar zijn zusje lag. Uiteindelijk iets waar ik op hoopte was een foto van broer en zus. Dit is het meest kostbare van alle foto’s. Mijn twee kindjes op 1 foto💕💙 zo bijzonder hoe Bram op zijn leeftijd omgaat met de dood. Hij bedacht nieuwe rituelen en herpakte het leven wel dagelijks met zus zwaaien handkusjes, ze is ook bij Bram geliefd en ontvangt van hem de nodige liefde. 

Nogmaals het was voor mij als moeder de grootste opgave om Bram op zijn manier afscheid te gunnen van zijn zusje. Het was moeilijk want waar doe je goed aan.. ieder kind is anders en volg altijd je gevoel. Bij ons liep het vanzelf. En werd het ‘normaal’ waardoor wij een intensieve prachtige week hebben gehad als echt gezin compleet fysiek beide kindjes dicht bij ons hadden.