Zo lief zo warm om van de meeste mensen lieve woorden en steun te krijgen. Alleen door onkundige kregen wij ook regelmatig waarschijnlijk goedbedoelde kwetsende reacties. Ik neem het niemand kwalijk want hoe reageer je nou eigelijk naar een moeder die haar dochter net kwijt is geraakt. Ook daar is geen handleiding voor. Heb regelmatig snikkend op de bank gezeten omdat sommige woorden keihard aan kwamen. Zelfde met kaartjes, super lief en we zijn echt iedereen dankbaar maar kreeg ik een echte rouw kaart vouwde ik die dubbel zodat ik de tekst alleen zag en plakte hem zo op de deur. Confrontatie met de dood wilde ik niet onder ogen zien. 

 

Het ergste vond ik dat ik genegeerd werd, mensen die omlopen bij het zien van mij, of mensen die toch dichtbij staan.. dacht ik.... ineens niks laten weten. Ik heb inmiddels geleerd dat dit genoeg zegt over diegene en ik mezelf er niet rot over moet voelen. 

 

Eerste keer naar de albert heijn voelde ik me verloren in de hoop dat niemand maar iets zou zeggen tegen mij. Daar ik een paar dagen ervoor nog met een trotse zwangere buik rondliep. Gelukkig kwam ik niemand tegen en werd er op een Goedenmiddag naar niks gezegd. Had alleen het gevoel dat iedereen het kon zien aan mij alsof het op mijn voorhoofd geschreven stond. 

 

Meesten die mij kennen weten dat ik een open boek ben en weinig woorden nodig heb om toch het verhaal aan de gang te houden. Ik besef me ook wel dat mijn gevoelens alle kanten uit gaan en ik het de ene keer makkelijker kan verdragen dan de andere keer. Maar bij echt domme reacties, zoals jullie zijn nog jong genoeg of we hebben al een gezond kindje. Had ik intens veel verdriet alsof Saartje nooit wat is geweest. Het liefst zou ik dan een foto bij hun onder de neus duwen van kijk dit is mijn dochter. Maar besef dan weer dat het onkunde is. 

 

Ik vond helaas een lotgenoot en eindelijk had ik het gevoel dat iemand mij echt begrijpt. Zij begrijpt mijn onwijs schommelende emoties. Helaas word je uit het niets heel hecht omdat je elkaar begrijpt omdat je hetzelfde mee heb gemaakt en uiteindelijk ook precies hetzelfde😕, iets wat volgens onze gynaecoloog zelden voorkomt is ons beide overkomen. Hopelijk spelen onze prinsesjes samen met de maan en worden zij hartsvriendinnen die ons vanuit de wolken zullen steunen. 

Het berichtje van haar leek wel een berichtje waar ik naar snakte, gedeelde gevoelens en gedeelde smart. Ik ben in ieder geval super blij dat zij de stap heeft gezet en mij een berichtje heeft gestuurd. ❤️

 

De eerste week naar de uitvaart is het stil, en mensen pakken zoals gewoonlijk hun leven op. De berichtjes worden minder, de kaartjes nemen af, en mijn telefoon kan weer zoals voorheen de hele dag zonder op te hoeven laden. Visite neemt gelukkig wel wat toe, maar merk dat dit mij veel energie kost. Ik hou van mensen om mij heen en vind het fijn de visite alleen de beladenheid waarmee iedereen binnen komt zuigt me leeg. Alsof het hier in een huis een rouwsfeer is, alsof ik continue huilend op de bank zit. De visite en ik moeten elkaar opnieuw aanvoelen opnieuw leren kennen lijkt wel. Zodra het ijs gebroken is ontspant de sfeer. Tuurlijk rouwen wij en hebben wij verdriet, intens veel verdriet alleen hou ik me eigen groot, vooral als Bram rondloopt en speelt. 

 

Ik vind het fijn dat iedereen zo betrokken, lief en zorgzaam waren en gelukkig nog een hoop zijn en mij accepteren wie ik ben en mijn dochter in hun hart hebben gesloten. Ik koester de lieve woorden, dikke knuffels.. en begrijp dat jullie leven doorgaat ondanks dat die van mij volledig stil staat. Het enige wat ik vraag is behandel mij gewoon als Sabrina, en vul niet in voor mij hoe ik me eigen moet voelen. Afgelopen tijd heb ik mijn grenzen echt wel leren aangeven. 

 

Hou echt van iedereen die zo onwijs betrokken lief en zorgzaam zijn. En vanuit het diepst van mijn hart bedankt. Ook zeker namens Harm en Bram.