We zitten midden in onze hormoonkuur toen mijn vriendin haar zoontje moest verliezen :-( 

Wij moeten van de gyneacoloog dit keer alles op laten volgen, en zo gezegd zo gedaan maar dit keerder voelde het anders, vernederend en pijnlijk. 

Om de dag had ik een echo om de ontwikkelingen van de eieren te monitoren. en ja hoor bingo 5 echo's later. Ik benoemde naar mijn vriendin dat de kijkdoos weer geopend was. En zo ervaarde ik het ook, schaamteloos maar wel met een extra beladenheid liep ik weer achter de echoscopiste aan. Eerste keer in Bergen op Zoom, dezelfde ruimte waar de laatste echo van Saartje is gemaakt waar ze al overleden was. en met dezelfde echoscopiste. Hierna besloten naar Roosendaal te gaan om daar verder op te laten volgen. De confrontatie met Bergen op Zoom, de pijnlijke herinneringen die weer flink zijn opgeschud. 

In roosendaal besluit ik het te vertellen tegen de echoscopisten dat ik het erg vernederend vind en wij serieus twijfelen of we niet per direct kunnen stoppen. Ze spreekt mij moed in en laat mij uitgebreid mijn verhaal doen, ze neemt veel tijd en mijn tranen vloeien rijkelijk. 

Huilde ik nu serieus bij een vreemde ;-) 

Ok we gaan door en moeten op doktersrecept je raad het al ;-) Hoe bedoel je totaal niet romatische en meer een verplichting. 

Gelukkig was de opvolging maar 1 -malig en zijn we nu naar huis gestuurd met 4 kuurtjes dus 4 maanden weer wel romatiek in plaats van de doktersreceptjes. 

Als er over 4 maanden nog geen zwangerschap is ontstaan zullen we beslisssen wat we doen. Gaan we verder stoppen we of wat gaan we doen. Voor nu kan ik hier echt niet op antwoorden. 

Geen enkele baby zal onze Saar vervangen maar de kinderwens is nog aanwezig. 

Alles komt goed schatje, zegt Harm al heel wat jaren tegen mij en we zullen het zien wat het brengt of niet.