Door alle gebeurtenissen met Saartje kwam ik achter de harde werkelijkheid, dood dat is taboe. 

Ik was weer op de werkvloer maar ook weer niet, er heerste een andere sfeer zodra ik binnen kwam beladen, gespannen ik weet het niet goed. Het was anders. Dit voelde niet goed en ik ging met steeds meer tegenzin naar mijn werk. Collega's hoe lief zij het ook bedoelden, hoe confronterend en kwetsend het voelde. Taken werder verdeeld er werd over mij gepraat in plaats van met mij. Dan moet je een keuze maken en de enige juiste was voor mij op dat moment solliciteren elders. Ik verdiende een nieuwe start en wilde mijn kwaliteiten weer laten zien, nu was ik de moeder van Saartje en niet de volwaardige collega voor het overlijden van Saartje. Moet je nagaan dat ik dus in de zorg werk waar er geacht word om te zorgen voor anderen en dus voor elkaar. En nogmaals de intentie zullen goed bedoel zijn maar werkte bij mij verkeerd en werkte mij juist tegen. 

Daar ging ik dan iets waar ik goed in ben en leuk vind is motivatiebrieven schrijven, de leukste en meest motiverende brieven rolde uit mijn vingers op het scherm. Er gingen drie sollicitaties de deur uit, 1 werd ik afgewezen de ander heb ik zelf afgewezen en daar kwam mijn sollicitatie binnen de psychiatrie (iets wat altijd mijn doel was maar door omstandigheden nooit durfde te maken). 

Daar kwam dan de uitnodiging, het had allemaal wat haast aangezien ik 2 maanden opzegtermijn had en het al tegen eind van de maand liep. WOOOW ik kon schitteren ik kon mijzelf verkopen en was weer Sabrina, en met de kracht van Saartje had ik nu ook de ballen om daar echt met een beetje kapsones te zitten en het gesprek te voeren. 

Toen ik het gebouw uitliep had ik een gevoel van YES hier ben ik binnen, dan moet je wachten op het verlossende telefoontje en voor ik wist had ik getekend en mijn ontslag ingediend. 

Iets wat mij 'normaal' geen moeite kost ontslag nemen aangezien ik om de ongeveer 4/5 jaar een andere werkgever zoek vanwege nieuwe uitdagingen die ik echt nodig heb. Deed dit ontslag wel pijn, ik wilde een toekomst opbouwen gezinsuitbreiding en terug komen om uiteindelijk richting teamleider te gaan werken. Dit is bruut verstoord en met tranen in mijn ogen leverde ik mijn brief in. 

Nog twee maanden werken, ik heb mijn werk zo goed als ik kon afgewerkt, en de zaken geregeld waar ik kon dat mijn collega's verder konden met het geen wat opgebouwd was.  Ik hielp nog mijn laatste leerling naar een diploma. 

Dan komt je nieuwe start, spannend uitdagend, nieuwe mensen leren kennen. 

Zo kon ik 2018 afsluiten bij een nieuwe werkgever die mij ziet als Sabrina en niet de moeder van Saartje.