18 april 2018, 21 weken en 5 dagen zwanger, de dag dat ons leven stil stond bij de keel gegrepen waarbij secondes uren leken. 

Onze dochter Saartje bleek overleden te zijn, dood levenloos lag je in mama’s buik, het was stil op de echo aparaat en jij was stil. 

Stil verdoofd niet weten hoe je moet reageren. Toekomstplannen waren in een seconden van de kaart geveegd en wij moesten noodgedwongen in de achtbaan stappen. Waar we nog dagelijks in zitten. 

In deze blog hoop ik mijn verdriet een plaatsje te kunnen geven en hoop dat de tastbare herinneringen op de voorgrond komen te staan. Ik neem jullie mee in mijn achtbaan. 

Hopelijk voelen jullie de kracht de liefde die ons als gezin sterker maken, ondanks het sterke gemis en verdriet waar we nu in zitten. 

Liefs trotse mama van Saartje