Voor iedereen die zwanger is in deze pandemie kan het beamen dat het menselijk aspect echt verdwenen is in deze maatschappij. Waarom schrijf ik dit zo op? 

In onze situatie word er geen uitzondering gemaakt bij de afspraken en mag mijn partner mijn steun mijn enige die mij volledig begrijpt niet mee naar echo's en afspraken bij de gyneacoloog. We krijgen gelukkig het aanbod om een combinatie aan te gaan met de verloskundigepraktijk en de gyneacoloog. Daar zijn ze gelukkig wel menselijk en schappelijk. 

De freqentie dat ik op controlle ga is erg hoog wekelijks heel soms om de week. De afspraken wisselen elkaar af ene keer de verloskundige andere keer de gyneacoloog. Bij de verloskundige mag Harm in ieder geval mee en bij beide worden telkens een echo gemaakt. 

Bij de eerste afspraak heb ik direct aangegeven dat ik terug de psycholoog opgestart wil hebben, ik besef mij namelijk maar al te goed dat dit geen zorgeloze zwangerschap gaat worden. Deze word gelukkig direct aangevraagd maar wat de pandemie ook teweeg heeft gebracht is een gigantische toename in psychische problematiek, en laat ik nou nog niet in psychische nood zitten dus het word uitgesteld en ik kom op de wachtlijst. 

Maar terug naar de controlles tot 20 weken, iedere keer wanneer ze een echo aparaat op mijn buik zetten stop ik met ademhalen en ben ik erg gespannen het beeld van Saartje haar laatste echo is het beeld wat mij altijd bij zal blijven de klap de gevoelens iedere echo komt dit gevoel naar boven. Vooral de echo's bij de gyneacoloog vind ik heftig omdat ik dan het gevoel alleen door moet maken. En ja ik mag Harm wel bellen tijdens het afspraak maar serieus dan is hij er nog steeds niet bij om mij op te vangen en er voor mij te zijn. 

Tot de 20 weken echo krijg ik last van herbelevingen stress en heel veel nachtmerries. Het is voor mij echt een hel om zwanger te zijn. Dat neemt uiteraard niet weg dat ik dankbaar ben dat het alsnog spontaan is gelukt maar deze stress zo zwaar had ik nou ook weer niet verwacht. De altijd positieve Sabrina is dit nog wel naar de buitenwereld en ik roep tegen iedereen hoe goed het wel niet gaat maar de momenten dat ik alleen thuis ben breek ik en komt alles terug. Het ergste is, ik heb er geen controlle over het gebeurt gewoon. 

Toch houd ik de freqentie hoog ondanks de spanning iedere keer, dit omdat ik de bevestiging echt nodig heb dat dit een zwangerschap gaat zijn zonder dramatische afloop ondanks dat je de garantie hierin krijgt tot aan de deur en ze hierover niks kunnen zeggen. Wel doen we er alles aan om het goed te laten verlopen de controles de bloedverdunners die ik slik om de kansen te vergroten dat er geen knoop in de navelstreng kan komen omdat het bloed harder door de navelstreng stroomt. Ik doe alles wat mij gevraagd word en zet mij zelf volledig aan de kant. 

Daarnaast pak ik alles aan op mijn werk wat ik op kan pakken, en ik werk mij drie slagen in de rond dit doe ik bewust om maar niet dicht bij mijn gevoel te komen want dat doet echt veel pijn. 

Waarom kan ik niet gewoon genieten van deze zwangerschap? En blij zijn dat wij weer een dochter krijgen hopelijk in juli?