Mijn beste vriendin is uitgerekend en ik wist stiekem al dat welke dag zij ingeleid zou worden om te bevallen. 
We grappen in de ochtend nog en ik wens ze veel succes. Zelf ga ik met Bram naar de huisarts vanwege allergische reactie en ga daarna bij buurtjes op de koffie. 

Telefoon gaat af en kan niet direct opnemen maar mijn onderbuik gevoel zegt dat ik direct terug moet bellen. 

Jaaaa hallo en moet je blijven heb je al ontsluiting roep ik nog vrolijk door de telefoon. Ik hoor een huilende vriendin aan de telefoon en ik schrik. 

Sabrina de baby is overleden! 

NEEE FUCK NEEE WAAROM, IK WIL DIT NIET DELEN DIT VERDRIET KAN MOETEN WIJ NIET DELEN. KUT EN NU? 

Vanwege haar gezondheid moet ze blijven en het liefst vandaag nog bevallen. 

Naar het telefoon gesprek word mijn keel dichtgeknepen van verdriet, ik kan bijna niet ademen en heb direct flashback naar 2018. Hoe kan het gebeuren dat ik uitgerekend dit gemis dit gevoel dit verdriet moet delen en wij nu niet meer alleen vriendinnen zijn maar ook lotgenoten. 

Harm komt naar huis en is net als ik stil en verdrietig, hoe dan. Wij zitten zelf midden in een behandeling en had die ochtend net de laatste tabletje genomen en moest voor echo's want deze kuur wilde ze opvolgen. Is het verstandig zullen we niet beter stoppen nu komt het weer voor en zo dicht bij. 

Toch ga ik naar mijn werk en besluit direct te melden bij mijn collega's dat ik wacht op het telefoontje dat de kleine is geboren. ontzettend verdrietig en totaal niet met werk bezig ben ik maar de keuken ingedoken om aardappeltjes te schillen. 

Mijn lieve collega's steunen mij en naar het eten krijg ik het telefoontje. Elias is geboren, flinke jongen. En ik kan jullie zeggen het is echt een super knap kindje. 

Ik feliciteerd hun met de geboorte van Elias en condoleer ze ook direct met het grote verlies.
Werken had geen zin meer en ik ben naar huis gegaan misschien maar goed ook. ik ben huilend op de bank gekropen bij Harm en we hebben veel gepraat over de rollercoaster waar ook hun nu instappen. 

Ineens besef ik mijzelf, dat ik nog steeds een rouwende moeder ben, en dat het naar twee jaar nog steeds voelt als gisteren. Harm benoemde het alsof iemand zout in onze wonden aan het strooien is. 

Gelukkig heb ik veel contact met mijn vriendin en mag ik Elias ontmoeten. Oneerlijk maar vol trots kijken we samen naar Elias, dochterlief komt erbij en zet de muziekmobiel aan voor haar kleine broer. Zij zorgt op dat moment dat de beladenheid even ontspanning wordt. 

Mijn andere twee goede vriendinnen zijn er voor mij en zorgen dat ik weer verdrietig mag zijn en waar ik even mijn verhaal bij kwijt kan. Veel over Saartje en nu ook over Elias. 

Dankbaar ben ik met deze drie te gekke super lieve meiden en ben ik mij bewust van de waardevolle vriendschappen die ik met hun heb!

En Lieve Elias en Saartje kunnen net zulke goede vrienden worden als Bram, Elin en Dex, maar dan vanuit de sterrentjes.

Een lotgenoot zijn is fijn maar even heel serieus dit gunde ik niemand en zeker niet bij mijn vriendinnen. 

We zullen elkaar veel opzoeken en nodig hebben de komende tijd en dat is wat we gaan doen.! 

Nu pas besef ik ook hoeveel onmacht hun hebben moeten voelen als je aan de zijlijn staat en iets wilt betekenen maar niks kan doen als alleen ervoor hun zijn.