Wanneer google je beste wordt en je verhalen leest over PCOS en de gevolgen die heeft en of kan hebben bij zwangerschappen. 

Dan overheerst er een schuldgevoel, het gevoel dat mijn lichaam faalt en de dood van mijn dochter dus aan mijn lichaam ligt. FUCK dat gevoel is niet best. En jullie kennen me nu een beetje als ik ergens geen controle over heb overheerst er angst. 

Angst voor de toekomst, angst om hetzelfde nogmaals mee te maken, angst of wel geen controlle op de situatie hebben. 

Al snel pakken we ons op en spreken we af dat Google niet onze beste vriend is en wij als gezin moeten doen. Wij doorstaan het wij maken het mee. En wij leren er mee om te gaan, voor zover het gaat dan natuurlijk. 

Voel ik mij dan niet meer schuldig? nee dat gevoel blijft maar we weten 1 ding zeker Saartje was meer dan welkom en de pijn dat het niet zo heeft mogen zijn blijft een verse wond wat nooit een litteken zal worden. 

Maarja dan heb je nog een kinderwens of toch niet? Gevoelsmatig willen wij graag nog een kindje, als we relativeren slaat de twijfel toe. 

We starten dan dus toch de letrozol behandeling. 5 tabletjes innemen tijdens je ongesteldheid. Gelukkig heeft het geen bijwerkingen zoals Clomid toen wel. en het blijft nog bij tabletjes. 

De eerste kuur lijkt goed aan te slaan en we hebben positieve testen in onze handen en dat terwijl we 10 jaar getrouwd zijn en dit vieren in Disney land Parijs. Wel heb ik bloedingen en je raad het al poging mislukt. Met gevolg dat ik niet direct verder mocht met de kuur en een maand verloren ging. Dan in 2020 maar verder met de tabletten. Het is voor ons nog onzeker hoever we zullen gaan en het blijft telkens momentopname's dit begrijpt onze gyneacoloog gelukkig heel erg goed. We worden serieus genomen en gehoord. 

word vervolgt.